De buren: verslag van één onzer correspondenten

Klokslag 18h00 uur stonden wij dus bij de bovenburen (ruim begrip) op de stoep. De vrouw stond ons al in de serre op te wachten, toen ik nog hun verzameling boeken op de eerste verdieping vanaf de straat aan het bewonderen was. Met een bosje zonnebloemen in de hand dat ernstig vervaagde bij alle fuchsia’s en alle andere bloemen en planten die ze al in de tuin of binnen hadden staan....Jammer genoeg mocht ik van Corina niet het fototoestel meenemen om jullie een blik te gunnen in het leven van onze buren, dus ik zal hard mijn best doen om een beeldig verslag neer te pennen.
Allereerst moet opgemerkt worden dat zij echt een prachtig uitzicht over de Menai Strait, Bangor en Snowdonia hebben. Vanuit hun huis kijk je achter ook een heel eind weg want daar is een vrij grote tuin met aansluitend een groot veld. De goede mensen vonden dan ook dat de huizen die beneden stonden (lees: waar wij wonen) niet gebouwd hadden moeten worden, omwille van de bescherming van het uitzicht. Niet omdat wij daar wonen hoor, serieus niet!!. Wij hebben daar een perfecte indruk achtergelaten, de audiëntie is meer dan geslaagd te noemen.
Meer dan 30 jaar wonen de goede mensen daar al, dus hebben de hele buurt zien groeien min of meer. We kwamen binnen in hun serre, en na alle ‘och en wee’s’ over hun prachtige huis, uitzicht, bloemen en aardigheid hadden we eindelijk tijd om hen eens goed te bekijken. Een echtpaar, gepensioneerd, van tegen de 70 gok ik, allebei bijzonder aardig, innemend en voorkomend. Het was vrij warm en broeierig dus wij waren gekleed in zomers tenue, zij in donker, bruine kledij, nogal Engels aandoend (te korte broek, sokken hoog opgetrokken). Ze vonden het dan ook te warm in de serre dus werden we richting huiskamer gedirigeerd. Een typisch Engels interieur natuurlijk, een vloerkleed dat qua lelijkheid het onze overtreft, schilderijen, ingelijste platen, oud en ouder (-wets). Foto’s op een kastje en de tv van hun (enige) zoon die getrouwd is en een kind heeft en net een tweede heeft gekregen. Dus de mensen zijn ook fiere grootouders. Vervolgens konden we ons nestelen op een oude Victoriaanse bank of stoel en hebben we anderhalf uur zitten babbelen. Enorme contrasten in huis, een recent boek over Mao (ook op mijn verlanglijstje; zij waren ook naar een lezing over dat boek geweest), the Guardian, een piano, muziekboeken, een enorme breedbeeld tv, grote stereo-installatie, allemaal Sony en groot en groter, maar dan ook een namaak openhaard met tegeltjes tegen de muur erachter, waar prenten van konijnen hangen en houten vissen (?!?!?).
Het waren duidelijk geleerde mensen, veel verstand van allerlei zaken, zowel cultureel als geschiedkundig. Hij is professor in biologie geweest, heeft ook jarenlang gewerkt hier in Bangor, en heeft onderzoek gedaan naar een bepaald soort 'leaf-cutting' mier (die hij hier heeft geïmporteerd vanuit Zuid-Amerika). Ze hebben dus ook veel gereisd, een hele tijd in Trinidad gewoond, in Venezuela, hij is op Curacao geweest, China, veel gezien. Een man met connecties dus...zal ik binnenkort eens polsen of hij nog wat lijntjes heeft in Zuid-Amerika!
Natuurlijk had de vrouw des huizes ook scones gemaakt, dus wij, als hongerige wolven (tja, je wordt niet elke dag om 18h00 uitgenodigd op de koffie, normaal zitten wij dan al aan de wijn met nootjes of stokbrood met knoflook van de Lidl, dus ik vermoedde eerlijk gezegd al een glaasje sherry of misschien een klein borreltje bij de koffie, maar niets van dit alles...) de aanval ingezet. Clotted cream, jam en smeren maar. Koffie in prachtig Engels servies (je weet wel, dat zo wijd is dat je koffie al koud is voordat je je lepeltje erin hebt gehangen), en nog eens niet slap of typisch Engels met een wolk melk, maar zwart prima te drinken. Alle onderwerpen zijn ook wel aangesneden. Waar wij vandaan kwamen, wat we doen, waar we gewoond hebben, hoe onze families eruitzien, de Engelse kerk, hun verleden, hun werk, de hele mikmak. Ze hebben ook een boot waarmee ze 4 a 5 maanden per jaar onderweg zijn over diverse kanalen in de UK, dus nog steeds actief en reislustig. Eerlijk is eerlijk, de mensen waren bijzonder aardig. Geïnteresseerd, voorkomend en ook onderhoudend. We hebben de kaart van Nederland op de grond nageplozen, op zoek naar Deurne en Friesland, terwijl de goede man zich verbaasde over de manier waarop de kaart gemaakt en gevouwen was.
Half 8 vonden wij het weer mooi geweest en was de koffie op dus hebben we afscheid genomen en zijn we thuis maar een fles gaan opentrekken...We vermoeden dat er ondertussen al druk getelefoneerd is tussen hun en onze buurvrouw Vera...even verhalen en ervaringen uitwisselen. Sociale controle viert hoogtij in Llandegfan.