MuddyBirds in Australia: February 2008

This is a true story about a family visit to an NHS dentist in North Wales…Na dit verhaal is er maar 1 conclusie gerechtvaardigd: wij moeten een exit-plan gaan maken. Wales is mooi, prachtig, geweldig maar klaar, finito, passé, over, uit en sluiten (zeg ik nu, zul je net zien dat we hier over 4 jaar nog zitten ;-)).
Enige achtergrond: van je salaris wordt maandelijks zo’n ruime 100 pond afgetrokken voor gezondheidszorg. Je kunt dan o.a. naar een dokter en tandarts, maar ook ziekenhuisopname is gedekt. Echter, NHS tandartsen is een dying breed, bijna elk zichzelf respecterende tandarts is particulier. NHS tandartsen krijgen een standaard laag salaris van de NHS en worden gezien als het laagste van het laagste. Er zijn er ook veel te weinig voor de hoeveelheid mensen. Dus...het duurde een tijdje voordat wij er eentje gevonden hadden. Gisteren was het dan zover, wij gingen met z’n allen naar de tandarts. In Llandudno...
Kom je aan bij een bouwval van een soort houten keet. De plaat naast de deur geeft aan dat er 4 tandartsen werkzaam zijn: 1 Deen en 3 Polen. Loeidruk binnen, en allemaal -excusez le mot- lelijke mensen aan het wachten. Assistentes, netwerkbeheerders, tandartsen, ondefinieerbare functies, alles loopt door elkaar heen en is op het oog druk aan het werk. Formuliertje invullen en na een 20 minuten wachten zijn we dan aan de beurt. ‘Rookt u, snackt u tussen maaltijden, hoe vaak poetst u uw tanden, heeft u last?’ Nee, ok, sta je al met een half been buiten. Twee foto’s gemaakt, de tandarts (wij hebben een Pool) gaat het rijtje tanden af en noemt op terwijl de assistent het invoert op de laptop waar de vullingen zitten en de kronen, wat ok is en wat niet. Bij mij alles goed behalve tandsteen. Hij zal het wat schoonmaken. Ik sta doodsangsten uit voor een grove Poolse behandeltechniek met beitels en hamers, maar het blijft bij een ietwat grove slijpactie. Hupsakee, wat fluor erop, spoelen en daar is de deur. Totaal geen mondkapjes en dat terwijl onze Poolse vriend heeft gerookt en bij elke onsamenhangende Engelse zin die hij zegt probeer je dieper in de stoel te zakken. Hygiëne lijkt een onbekend fenomeen hier, gelukkig wisselde ie nog handschoentjes voordat ie me onder handen nam. Finn deed het beter, die deed z’n mond totaal niet open. Hij zal gedacht hebben, bekijk het maar. Chapeau Finn!!! Maar....de klapper kwam toch met Corina. Zelfde procedé, vragenrondje, half been buiten, foto’s en toen...Dit is echt een schoolvoorbeeld van hoe slechte communicatie leidt tot paniek. Toegegeven, als het op de tandarts aankomt word ik ook wat zenuwachtiger en voel ik ook pijntjes en wil ik het liefst meteen geholpen worden. Hoewel: verstandskiezen trekken, verdoving, not my cup of tea. Maar goed, onze Poolse vriend, in z’n beste en meteen slechtste Engels heeft het volgende medegedeeld aan de arme Corina. Het punt is dus, de twijfel zette in toen we eenmaal thuis waren, dus wat heeft hij nu echt gezegd?!
a) Teeth decay
b) Three fillings need replacing
c) ...caries...
Het kon echter niet terstond verholpen worden en er moest een nieuwe afspraak gemaakt worden. Punt is, als je dus ook nerveus wordt van een tandarts zoals ik, en je weet niet precies wat er nu gebeuren moet, en je denkt wel pijn te voelen, tja...wat doe je dan?!
Een ding staat vast, ze gaat niet terug naar de Poolse slager voor een behandeling. En Finn willen we daar al helemaal niet laten behandelen. Dan maar 180 pond per jaar dokken voor een particuliere tandarts die gespecialiseerd is in angstige patiënten.
Na 12 pond pp te hebben betaald stonden we een uur later weer buiten. Alsof we in een film hebben gespeeld, zo irreëel. Maar dan wel een hele slechte Poolse film.